28-09-2016 Dag 10: Houston we (don't) have a problem!

Na weer een goede nachtrust rustig aan opstaan en de plannen bekijken voor de dag. Ontbijten en naar het Houston Space Center zou het gaan worden.
Nadat de navigatie ons eerste de verkeerde kant op stuurt. (Er wordt veel aan de wegen gewerkt in en rondom Houston dus af en toe klopt de navigatie niet met tijdelijke opritten en zo) Komen we aan bij een Denny's voor het ontbijt.
De serveerster die hier aan t werk was, was een stuk enthousiaster dan de gemiddelde medewerker in een winkel hier. Vond, althans dat zei ze ;), het helemaal leuk dat we uit Nederland kwamen.

Na het stevige ontbijt rijden we door naar het Space Center. We halen de kaartjes en nemen ook maar de audio guide er bij voor de aanvullende info.
Na een korte film in een van de filmzalen lopen we een van de tentoonstellingen op (sorry ben even de naam vergeten en heb het foldertje niet bij de hand) hier zien we allemaal oude, of replica van, spullen die me de ruimte zijn in geweest. Super interessant allemaal!

Na deze ruimtes lopen we naar buiten. Daar staat een groot vliegtuig met een Spaceshuttle er boven op. Dit is een replica maar wel van dezelfde grootte. Hier kunnen we ook binnen kijken en hebben we interessante audio guide verhalen.

Inmiddels is het tijd voor lunch en vooral iets drinken, want het is nog niet kouder geweest dan 25 graden. Na een hotdog lunch en grote limonade lopen we weer verder. Bij binnenkomst hebben we een soort simulator gezien waar je in kunt. Voor een klein bedrag kun je ervaren hoe het is om in de cockpit van een shuttle te zitten.
De mensen buiten zullen wel raar hebben staan kijken toen wij binnen zaten met ons gegil en gelach.
Als afsluiter van de dag nemen we de tram tour. Met deze tour kom je bij de gebouwen waar nog steeds gewerkt wordt aan de voorbereidingen voor nieuwe lanceringen.
De eerste stop is bij het mission controle center. Na 87 trappen omhoog lopen komen we in een kamer met zachte maar piepende en krakende stoelen. Dit blijken de originele stoelen uit de jaren 70 te zijn geweest. We kijken uit op het oude mission control center inclusief bij behorende oude, soort van, computers.

Hier verteld een jongen over dat we nu in de voormalige vip ruimte zaten. Hier kwamen familie leden van de astronauten  en celebrities kijken hoe het hier allemaal geregeld werd.
Pas halverwege het verhaal wijst de jongen ons op de speaker die recht voor ons staat. Uit deze speaker hebben 2 van de meest historische zinnen geklonken.
'One small step for man, one giant leap for mankind" en natuurlijk "Houston we have a problem!"
Zo vreemd om dan nu in de ruimte te zijn waar deze woorden voor het eerst te horen waren.

Als we weer allemaal beneden staan gaan we weer de tram in en op naar de volgende hal. Hier is een trainingscentrum voor astronauten om zich te kunnen voorbereiden op de aankomende missie. Ook worden hier robots voor verschillende doeleinden ontwikkeld.

De volgende stop van de tram tour is de Rocket Place. Hier staan/liggen een aantal raketten en de tering wat zijn zie groot. Die had ik van de buitenkant van de hal niet zien aankomen.
Op de vraag waarom alles wit is wat de ruimte in gaat kon de tour guide me niet echt een antwoord geven. Of nou ja het antwoord wat hij dacht dat het zou zijn (en ik zelf ook vermoed) is dat het voor de zichtbaarheid makkelijker is.

Als we klaar zijn met de tram tour gaat het center langzaam sluiten dus is het voor ons ook tijd om te gaan.
Buiten besluiten we nog even naar de supermarkt te gaan om een spanband te halen. Stephan gaat de koelbox als koffer inchecken, maar dan moet hij wel goed dicht kunnen.
Binnen no time een spanband gevonden en we kunnen weer gaan. Het is inmiddels tijd om langzaamaan te bedenken wat we willen eten.

In de buurt van de supermarkt zaten veel restaurant dus dat zou geen probleem worden. We kiezen voor een steakhouse want ja we kunnen Texas natuurlijk niet verlaten zonder een goede steak te eten!
Gelukkig smaken de steaks dan ook erg goed, frietjes wat zout maar gelukkig is de aardappelpuree wel erg lekker.

We gaan weer naar het hotel want we moeten de tassen weer even goed inpakken. Gelukkig was het niet een al te moeilijke puzzel en kunnen we snel weer relaxen op het goede bed.
Op tijd slapen is lastig maar uiteindelijk lukt het gelukkig redelijk op tijd want morgen moeten we vroeg op voor de vlucht naar Las Vegas.

Liefs

27-09-2016 Dag 9: In de voetsporen van Beyoncé

Na weer een nacht in het heerlijke bed is het tijd om door te gaan. Omdat we niet meer naar New Orleans hoeven te gaan rijden we vandaag richting het westen.

Of nou ja eerst beetje naar het oosten. Stephan wil een verlaten Sic Flags park bekijken. Dit was een vrij nieuw park tot Katrina kwam. Na Katrina hebben ze geprobeerd om het weer te openen maar de meeste attracties waren zo beschadigd door onder andere het water dat het nooit meer is open gegaan. Na even zoeken zien we een paar achtbanen liggen. Alles is inmiddels helemaal dicht gegooid met hekken en betonblokken. Na een wel niet wel niet over/onder de hekken door te gaan toch besloten om door te rijden.

Ik wilde graag een oud plantage huis bekijken en had een aantal adressen opgezocht. Na een uurtje rijden kwamen we bij de Oak Alley Plantation uit. De naam van de plantage was heel duidelijk toen we de laan met grote Eiken zagen. Naar schatting zijn deze 300 jaar oud. En fantastisch om te zien! Konden zo uit een sprookje of Harry Potter komen!
Maar ook de rest was de moeite waard. Als eerste bekeken we in voormalige slavenverblijven naar een tentoonstelling over de slavernij in dit gebied en op deze plantage. Heel indrukwekkend om te zien dat ze ook echt handboeien hadden voor kinderen. Ook de ruimte waarin ze woonden was bizar klein. Als je zo'n hutje ziet denk je oh leuk vakantie huisje voor 2 personen. Maar hier woonden ze met 2 gezinnen van 4 tot 5 man elk in. Bizar!

Als we door de tuin hebben gewandeld en en de grote laan met bomen op en neer zijn gelopen is het tijd voor het huis zelf. Hier krijgen we een rondleiding van een mevrouw in kleding in de stijl uit 1800. Ze vertelde over de families die hier hebben gewoond en hoe het leven er uit heeft gezien. In het huis is veel gebruik gemaakt van meubels in de stijl van toen, maar ook nog een aantal originele spullen. Omdat de familie die er rond 1800 in woonde alles heeft moeten veilen is daar vrij weinig meer van bewaard gebleven.

Na de tour door het huis vinden we het tijd om verder te gaan. We stellen de navigatie in op Houston en hebben heel wat mijlen Interstate 10 west te gaan. Maar met alleen een stop om nog te lunchen en tanken na gaat het vrij snel. Oh ja dat tanken is hier wel leuk! We betalen 25 dollar voor een volle tank, dikke prima lijkt me zo.

Als het bijna tijd is voor avond eten ziet Stephan een meertje met bankjes en bbq's. Maar ja.. we zijn net de afslag voorbij. Gelukkig voor Stephan komt de volgende afslag vrij snel en draaien we ons om. Even controleren of je hier echt zomaar mag bbqen en dan spullen halen bij de supermarkt die we ook al hadden zien liggen.
Met ons karretje gevuld met alle benodigdheden terug naar de auto en naar de bbq plek. Bij de zonsondergang sta ik uiteindelijk de Spareribs te grillen en Stephan de eendjes te voeren.

Na het eten is het nog 2,5 uur tot aan Houston en besluiten om toch maar helemaal door te rijden. Dan hebben we morgen wat meer speling met de dag wat we willen doen. In het hotel aangekomen bleek het voordeliger te zijn om via Booking.com. te reserveren dus dat ter plekke gedaan. Hahaha that's a first.

Eenmaal op de kamer slaat de vermoeidheid toe en is het vrij snel tijd om te gaan slapen.

Wat zullen we morgen eens gaan doen?

Liefs

P.s. waarom dit verhaal als titel in de voetsporen van Beyonce heeft? Nou deze dame heeft de video clip van een van haar nummers, Deja Vu, opgenomen op de Oak Alley Plantation.

26-09-2016 Dag 8: Crocodile Dundee

Potverdikkeme dit bed ligt goed! Na een goede nachtrust dus weer klaar voor een nieuwe dag! Goodmorning New Orleans!

We besluiten de dag te beginnen met een Swamp Tour. Zoals we al hadden gezien toen we hier aan kwamen rijden (oh ja en eigenlijk al van te voren wisten) is hier veel moeras! In de moerassen leven veel alligators en die wilden we wel gaan spotten.
In het hotel wat foldertjes gepakt en van de organisatie die ons het leukste leek het adres ingevoerd op de navigatie. In 40 minuutjes rijden we New Orleans voorbij, over de mississippi rivier naar Jean Lafitte
Aangekomen bij Airboat Adventures kijken we nog even uit welke boten we kunnen kiezen. We besluiten mee te gaan op een grote Airboat. Wel moeten we nog een klein uurtje wachten voor de tour start. Er is goede wifi dus met WhatsApp even gebeld met het Ringoven front.
Voor zo ver ik het heb begrepen is een van mijn trouwste lezeressen oma. Oma krijgt de verslagen uitgeprint te lezen. Ha Oma!

Het uurtje is in de schaduw zo voorbij en we mogen de volle zon in. We lopen direct achter onze Tour Guide aan en hebben het geluk dat we als eerste een plek uit kunnen kiezen. Vooraan natuurlijk!
Na een stukje rustig te varen moeten toch echt de gehoorbeschermers op want gaan we lekker vol gas of naja vol propeller vooruit. Achter op de boot zit een soort een grote ventilator die er voor zorgt dat we vooruit komen. Vandaar het "airboat" ;)
Waar we eerst met een boot of 6 gelijk weg varen zien we na 10 minuten geen enkel bootje meer omdat iedereen een andere kant is op gevaren.
Eigenlijk lijkt het moeras op de wijk De Heuvel in Roermond (Waar het Ringoven front zit a.k.a. mijn ouders dus wonen) Allemaal paadjes en woonerven en iedereen die er nooit is geweest raakt er de weg kwijt. Zelfs mensen die er wel zijn geweest :p

In het eerste "erfje" legt de guide wat meer uit over de omgeving en wat we kunnen verwachten. Onder andere dat ze kleurenblind  zijn en op witte dingen afkomen. Gelukkig hebben we door de cabrio allebei al een kleurtje gekregen. We zien een paar witte marshmallows drijven. Hiermee proberen ze de alligators te lokken. Maar hier in ieder geval nog geen alligator kunnen spotten.
Bij de volgende inham is het wel raak! Zelfs twee! Er wordt ons uit gelegd hoe we kunnen zien of een alligator in het wild is geboren of is gefokt op een boerderij. Blijkbaar waren de alligators bijna uitgestorven en zijn er daarom boerderijen op gezet om de beestjes te fokken.
In totaal varen we een kleine 2 uur rond in dit gave gebied. De guide had ook een jonge alligator mee genomen om iedereen te laten kijken en vast te houden. En we niet het water in hoeven graaien.
Zelf graait de guide wel even het water in om een alligator aan te raken. Waarvoor geen idee... Hij heeft nog meer sterke verhalen vooral over zijn broertje die regelmatig het water inspringt. Idioot..

Als we weer terug zijn nemen we binnen in het gebouwtje van Airboat adventure een kijkje. Hier zit nog een heel vreemde schildpad en een albino alligator, ook heel vreemd om te zien.
Vol enthousiasme rijden we New Orleans zelf in richting het french quarter. Na alle enthousiaste verhalen van Jochem en Nathalie waren we wel erg benieuwd naar deze stad.
Maar sorry Nathalie... Wij vonden het erg tegenvallen... Het zal met meerdere factoren te maken hebben. Er waren overal zwervers nu hebben we deze ook gezien in Chicago, Las Vegas of San Francisco maar hier waren het er echt veel en ook veel die mensen lastig vielen. Ook kwam het allemaal wat viezig over inclusief bij behorende stank, wellicht dat dat na een paar goede regenbuien weer weg is.
En dan was er die avond ook nog eens een Saint wedstrijd (nog niet er achter welke sport hahaha) dus heeeeeel veel mensen die 's-middags lallend al over straat liepen. En de kroegjes waar normaal live muziek te horen zou zijn waren nu gevuld met de klanken van Pitbull en consorten. Niks mis met Pitbull maar wel als je op zoek bent naar "träötmeziek" ;)

Wel waren de huizen helemaal geweldig! Super leuke balkonnetjes allemaal en allerlei vrolijke kleurtjes. Maar na een paar uurtjes slenteren door het French Quarter hielden wij het voor gezien. De moerassen waren geweldig maar de stad was "m niet voor ons.

Onderweg naar het hotel gestopt bij supermarkt waar we zijn geslaagd voor wat kadootjes en een culinair avond menu.
In het hotel weer gebruik gemaakt van onze goed uitgeruste keuken, beter bekend als de magnetron. Veel te pittige kip met rijst voor Stephan en broccoli, bief en rijst voor mij. Mijn maaltje smaakte dan ook prima zo onderuitgezakt op de grote bank. Na 2 dagen geen vetbak kan ik er weer even tegen aan met het Amerikaans eten!

Na het eten verplaatsen we ons naar het bed om daar te "genieten" van het debat tussen Trump en Clinton. Bizar dat dit eigenlijk de enige 2 opties zijn waar ze het mee moeten doen hier. Hopelijk wordt de meneer met de gekke haren en oranje gezicht het in ieder geval niet want denk dat we dan nog wel even wachten met ons aan te melden voor die Greencard Lottery.

Stephan valt vrij snel na het debat in slaap. Zelf heb ik daar door het flesje frappuchino van Starbucks er iets meer moeite mee.

Morgen gaan we maar eens richting het westen, veel zuidelijker gaat hier niet meer hahaha.

Liefs

25-09-2016 Dag 7: The American Dream

Goodmorning Memphis! Na een warme nacht (airco uitzetten was misschien niet heel slim) is het tijd om het verslagje te schrijven en de plannen voor de dag door te nemen.
We besluiten om richting New Orleans te rijden en proberen om zo ver te komen als dat we zin hebben om te rijden.

Maar eerst nog even kijken bij het Lorraine Motel. Het Motel waar Martin Luther King in 1968 werd neergeschoten. Een erg indrukwekkende plek om naar toe te gaan. In het Motel zit inmiddels een museum maar deze gaat pas om 1 uur s-middags open op zondag. Buiten staan wel allemaal zuilen met allemaal informatie en filmpjes over de plek en MLK. Ben blij dat we er toch even naar toe zijn gegaan. Als we nog een keer naar Memphis gaan dan wil ik zeker ook even binnen kijken in het Mensenrechten museum. Heb niet voor niets in groep 7 een spreekbeurt gehouden over kinderrechten.

Nog helemaal onder de indruk van zo'n belangrijke plek in de geschiedenis rijden we richting The Sun studios.
Op deze plek zijn veel grote hits gemaakt waaronder een flink deel van die van Elvis.
Ook de studio's zijn nog dicht en besluiten we toch om maar door te rijden. Als de zangcarrière van Stephan wat meer van de grond is gekomen, komen we wel terug om wat nummers in te zingen.

Als we even onderweg zijn stoppen we bij een Target. Jammer genoeg heeft deze vrij weinig eten en al helemaal niet iets wat op brood lijkt om mee te ontbijten.
We kijken op de navigatie of er iets van een ihop in de buurt is en rijden daar naartoe. En daar zit niet alleen een ihop maar ook een mega Walmart. Dus even spieken of ze daar wel iets hebben. En ding ding ding een grote brood afdeling.
Stephan rent rondjes van blijdschap om de vers brood bakken.
Met verse broodjes en bananenbrood lopen we dan ook weer naar buiten. 
Op de parkeerplaats is ook nog eens een picknick gedeelte in de schaduw!

Vervolgens is het dan tijd om weer door te gaan. Onderweg zien we regelmatig bordjes met Lake of State Parc staan en bij het bordje Grenada Lake gaan we toch maar even van de Interstate af. 10 minuten later rijden we door de bossen richting een meer. Prachtige omgeving hier! Ook allemaal leuke picknick plekken met bbq's er naast.
Bij het meer is er op 2 mega zongebruinde dames niemand te vinden.
Stephan neemt een duik in het water en ik ga lekker pootje baden. Na verschillende baantjes zwemmen komt hij weer uit het water en na dat we ons hebben afgespoeld onder de douche laten we de zon werken als handdoek.

Als de zoveelste laag zonnebrand er weer op zit rijden we weer verder richting het zuiden. De omgeving hier is zo groen dat is dus geen straf om door te rijden.
Zoals, denk ik, bijna iedereen die hier op vakantie gaat fantaseren we over wonen in Amerika. Waar en hoe zouden we willen wonen, welk werk kun je doen, wat moet je achter laten etc etc. En de grote vraag zou mijn vader dan wel in een vliegtuig stappen? ;)

Stephan is op het idee gekomen om bij een State Parc te gaan bbqen. Maar elke keer als we het bordje State Parc zien en we rijden de snel weg af is het nog zeker 20 mijl tot het park. Dit is natuurlijk zonde om om te rijden als er geen bbq's zouden staan.

Bij de laatste poging is het weer ver rijden tot een park maar we zien heel veel oude auto's staan. Stephan wil even een kijkje nemen. Al vrij snel komt er een auto aangereden. In deze auto zit Bill Johnson of naja dat hebben we er van gemaakt want echt goed verstaan konden we het binnenmondsgepraat niet echt. Zo'n typische oude Amerikaan in grote rode truck, met cowboyhoed en dikke sigaar.
Stephan was dus eigenlijk de wet aan het overtreden want we stonden op priveland. Terwijl we dachten gewoon een paadje in te rijden. Na een interessant gesprek over hoe hij aan de auto's kwam en wat hij allemaal deed, namen we afscheid van John.

We besluiten om toch maar door te rijden naar New Orleans. En zo bizar om te zien hoe de natuur en rest van de omgeving in een keer zo kan veranderen. Van bossen komen we in een keer in een moeras gebied. En rijden we over een hele lange brug door dit gebied naar New Orleans.
Ik had al wat hotels opgezocht en besluiten bij een van deze hotels al een kijkje te nemen. Ze hadden nog kamers beschikbaar. Een normale met 2 queensize bedden of de suite met kingsize bed. Het verschil was niet heel groot dus maar voor de suite gegaan want kingsize slaapt toch fijner dan queensize.
De suite blijkt te bestaan uit 2 kamers gecombineerd. Maar in 1 staat het lekker grote bed en in de andere staan lekkere chille banken. Ook hebben we een leuk balkon er bij en 2 badkamers :p

We zitten even in dubio wat we doen met eten want stiekem hebben we niet echt zin om te gaan uiteten. Besluiten om naar de super markt te gaan om te kijken wat we kunnen vinden voor in de magnetron.
In de supermarkt vinden we een soort stoofpotje voor in de magnetron en ook de rijst voor de magnetron is zo gevonden.
Eenmaal op de kamer smaakt het eten verrassend goed en smullen onderuitgezakt op de bank lekker voor de tv.

Na een avondje bank hangen is het tijd om het kingsize bed in te duiken. Benieuwd wat New Orleans ons de komende dagen gaat brengen!

Liefs

24-09-2016 Dag 6: I'm going to Graceland, Graceland, Memphis Tennessee..

En toen was het tijd om Nashville te verlaten. We hadden hier makkelijk nog een paar dagen kunnen blijven. Zeker als ik mijn reisgidsen mee had genomen en zonder internet alles kon opzoeken wat er nog meer in de buurt is. Er zijn hier blijkbaar ook veel watervallen in de buurt. Naja dat doen we de volgende keer!

Als we alles hebben ingepakt en in de auto hebben gegooid stellen we de navigatie in op het hotel in Memphis. Maar na een kwartiertje rijden stoppen we bij een supermarkt om te ontbijten. En halleluja voor Stephan ze hebben "normale" bruine boterhammen! Mensen die nog nooit (of langer dan een paar dagen) in Amerika zijn geweest snappen dit waarschijnlijk niet waarom dit een halleluja moment is. Maar bijna al het brood hier is zacht en zoet. Zacht is dan nog prima als het maar niet zoet is. Maar nu was het gewoon een halfje bruin wat we tegen kwamen!
Ik was tevreden met mijn bakjes Griekse yoghurt, want thuis ben ik geen fan van normale boterhammen en hier ook niet ;)

Als we weer onderweg zijn lijkt het verkeer hier wat rustiger te worden en ga ik ook een stuk rijden. In het westen waren de wegen (op L.A. na dan) een stuk rustiger. Hier is telkens best veel verkeer en voor ik weer ga rijden met een automaat wil ik wel even een stuk hebben waar ik me niet druk hoef te maken om al het andere verkeer.
Het rijden in automaat was al snel weer normaal en rij dan ook flink stuk door. Maar kneus als ik ben ruilen we voor Memphis nog maar even om ;)

In Memphis rijden we de Elvis Presley Boulevard op, hier ligt ons hotel voor de nacht. Dit hotel heeft en een zwembad en een guest laundry. Ding ding ding ding!! Dat laatste was hard nodig want we beginnen door onze schone kleding heen te gaan. En het zwembad, in de vorm van een basgitaar) was ivm de temperatuur ook erg welkom.
Binnen een half uur na inchecken hebben we dan ook al onze was draaien en liggen we zelf in het zwembad.

In het zwembad bekijken we wat we kunnen doen vandaag. Of hier hele dag liggen of als de kleren in de droger zitten al naar Graceland gaan. We kiezen voor de laatste optie, dus na een uurtje zwemmen en lunchen bij het water kunnen we ons alweer gaan omkleden.
Al lopend gaan we naar Graceland, want zo dicht bij zit ons hotel. Wel merk je meteen dat Amerikanen niet van het wandelen zijn. Er zijn wel voetgangers paden maar die zijn niet helemaal goed begaanbaar. Het toppunt is als we onze kaartjes hebben gekocht. We moeten met een busje naar de overkant van de straat, naar Graceland zelf.

We gaan met een leuke iPad tour in het Nederlands door Graceland heen. En dan komen wij, als eind jaren tachtig Kids, er achter dat Elvis toch echt nog groter was dan dat wij vermoedde.
Wel gaaf om die lekker foute inrichting te zien. Er wordt maar weinig gesproken over de dood van Elvis. Alleen even waar hij is gevonden en dan natuurlijk zijn graf. Oh ja en je mag natuurlijk niet boven in het huis komen. Dus ik snap wel dat er mensen zijn die denken dat Elvis gewoon nog leeft  (al zou hij nu vrij oud zijn) en op de bovenste verdieping woont van Graceland.

Hoe groot hij was realiseren we ons echt als we bij de vliegtuigen gaan kijken. Meneer had gewoon een vliegtuig waar bijna 100 mensen in kunnen laten ombouwen tot een huis met vleugels. Lekker fout met fluweel, suède en goud op de riemen. En niet te vergeten een volledig bed. Ja zo kan ik ook wel makkelijk de wereld rondvliegen. Om er voor te zorgen dat als al was geregeld als Elvis aan kwam had hij ook nog een kleiner vliegtuigje waar zijn manager dan mee vooruit kon vliegen. Bizar!

Nadat we de auto's en nog een kleine tentoonstelling hebben bekeken zit het er op.
Graceland was leuk en toch wel een must als je in de regio bent. Zeker als je een grote fan bent. Maar het is prijzig..

Als we weer in het hotel komen frissen we ons even op om te gaan eten. We hadden gezien dat hier een grote Bass Pro shop zit met restaurants en die wilden we wel even gaan bekijken. Foldertje vergeten mee te nemen in de auto, maar dacht dat de navigatie het zo ook wel zou kunnen vinden. Kon tomtom ook alleen een andere aan de andere kant van de stad... Beetje jammer als je honger hebt ;)
Snel even wifi gepikt bij Burger King en op google maps opgezocht. En weer helemaal naar de andere kant rijden van de stad.

De Bass Pro is een combinatie van de Vrijbuiter, Bever Sport, Ton Notermans (voor de mensen uit Roermond ;)) en Decathlon. Combinatie als in zo groot is het! Niet 1 lullig opblaasbootje maar gewoon zeker 10 boten in het water dobberend.. Binnen!
Je merkt dat veel gezinnen dit gebruiken als avondje weg met de kinderen. Wat we al eerder in andere Bass pro winkels zagen is de hoeveelheid aan geweren en pistolen. Echt bizar dat je dat hier zo kan kopen. Ik loop er het liefste zou snel mogelijk voorbij.

Er zitten twee restaurants in de mega piramide, 1 zit boven in en 1 onder tussen de aquariums. Aangezien de kaart voor boven ons niet echt aansprak gekozen voor het restaurant beneden. Hier hebben we vrij lang moeten wachten op ons eten. En toen het kwam was het ook nog eens koud. Terug gestuurd en we kregen het opgewarmd terug. Beetje jammer dit. Voor het eerst ook geen tip (fooi) achter gelaten. Jammer voor het meisje in de bediening die niets kan doen aan hoe het management het daar allemaal slecht regelt. Maar als je mensen dan laat wachten op eten, zorg dan dat het goed is.

Wat in Nashville Broadway is, is in Memphis dat Beale Street. Vast heel leuk. Maar met de hoeveelheid van wat we allemaal al hebben gedaan afgelopen dagen, komt de vermoeidheid.
Misschien morgen maar een paar uurtjes naar het zuiden rijden en dan de hele dag bij het zwembad hangen en pizza bestellen of zo op de kamer.
Volgende keer iets eerder een volledige chill dag inplannen.

Gelukkig hebben we die voor het tweede gedeelte in Vegas wel al ingepland ;)

Memphis, sorry we hebben je niet echt een goede kans gegeven. Morgen vroeg wel nog even bij het Lorraine Motel kijken. De plek waar Martin Luther King is neergeschoten. En dan door. Als we terug komen voor Nashville geven we Memphis gewoon nog een 2e kans.
Memphis het ligt niet aan jou maar aan ons. ;)

Benieuwd waar de dag ons morgen gaat brengen.

Liefs

23-09-2016 Dag 5: Ruby ruby ruby rubyyyyy

Nog helemaal enthousiast van de vorige avond is het toch weer tijd voor een nieuwe dag.
Aangezien een van de voornaamste redenen de natuur is waarom we Amerika zo geweldig vinden, wordt het de hoogste tijd om toch ook iets van natuur mee te pikken.

Na vrij rustig op staan springen we t kevertje in en zetten we Ruby Falls in de navigatie. Oh ja kak. Al meerdere keren gelezen en nu toch zelf vergeten. Ruby falls ligt in een andere tijdzone en snoept dit een uurtje van de dag af. Onderweg nog gestopt bij een supermarkt voor brunch. In de supermarkt horen we Nederlands en verder achter ons in de rij bij de kassa staat inderdaad een koppel te praten over hoeveel een bepaald item veel goedkoper is dan in Nederland.

Bij Ruby Falls aangekomen krijgen we meteen een soort Valkenburg idee. Lekker toeristisch, maar dat zijn we ook nog steeds. Eenmaal binnen zijn de kaartjes zo gekocht en voor we het weten staan we al in de lift.
Lookout Mountain (Waar de waterval dus in zit) had heel vroeger een grot. Door aanleg van een spoor begin 1900 ging de grot dicht. Een man bedacht hey laten we anders een gat boren zodat we er een toeristische attractie van kunnen maken. Op een gegeven moment komen ze uit bij een holle ruimte. Dit blijkt echter nog niet de grot zelf te zijn maar de meneer gaat al kruipend op onderzoek uit. 17 uur later komt hij terug met  het verhaal ik heb een nog grotere grot gevonden met een waterval er in. Als hij de dag later met zijn vrouw terug gaat vernoemt hij de waterval naar haar, Ruby.
Zo en de rest van de details lezen jullie maar op Wikipedia.

In de gangen onder in de berg is het lekker koel, wel een aangename afwisseling met de buitentemperatuur. Als we allemaal hebben verteld waar we vandaan komen lopen we verder. Blijkbaar groeide er begin 1900 al allemaal ledlampen in de grotten want het is allemaal goed uitgelicht. Omdat het een one way in one way out is moeten we af en toe aan de kant voor een andere groep die al bij de waterval is geweest.
Uiteindelijk komen we ook bij de Ruby Falls Cave. Een hoge ruimte met een net zo'n hoge waterval. Met de lichtshow en muziek heeft het wel een hoog Disney gehalte, maar toch erg mooi om te zien!

De weg naar buiten wordt met minder stops gelopen en voor we het weten zitten we ruim een uur al in de grotten en is het tijd om weer naar boven te gaan.
Eenmaal boven kun je flink ver kijken over de omgeving. En zit een klein restaurantje/snackkraam. Met wat hotdogs kijken we nog een tijdje rond waarna het tijd is om weer naar de auto te gaan. We besluiten om naar Nashville te rijden om tegen de tijd dat we er bijna zijn te kijken wat we nog willen doen.
Een half uur van Nashville af besluiten we naar de Opry Mills te rijden. Een groot winkelcentrum met ook veel eettentjes.
Stephan is geslaagd voor een fijne hoed en met een geruit bloesje er bij is hij een "echte" cowboy ;)

We besluiten toch om hier maar een hapje eten en de tgifridays is de plek waar we uit komen. De eerste steak van de vakantie is ook een feit.
Na het eten zijn we stiekem allebei te gaar om nog naar de stad zelf te gaan en rijden we dus naar het hotel.
Na wat relaxen in bad en het nieuwe hotel te hebben gereserveerd vallen de luiken dicht.
Maar 1 ding is zeker we willen zeker nog wel een keer terug komen hier in Nashville!!

En dan nu gaan kiezen draaien we morgen onderweg Paul Simon of Marc Cohn?

Want we gaan naar Memphis!

Liefs

22-09-2016 Dag 4: Hieeeehaaaaa Country!

Hieeeeeeejjjhaaaaa vandaag was echt een country muziek dagje! Met een afsluiter waar je U tegen zegt en die we sochtends niet hadden verwacht.
Maar eerst beginnen bij het begin.

Omdat het hotel dus niet echt geslaagd was eerst maar eens op zoek naar een ander hotel. Gelukkig zitten er hier veel in de buurt en hadden we er zo een gevonden. Aardige mevrouw aan de balie die ons helpt. Wij vertelde dat we hadden geslapen aan de overkant maar dat dat heel slecht was. En we voor onze huwelijksreis iets anders in gedachte hadden. Nou dat was het sleutelwoord hoor. Zeg hier in Amerika bruiloft of huwelijksreis en bam!
Ze zijn bezig om dit hotel op te knappen en de dame liet ons alvast een kamer zien. Wij zouden ook een vernieuwde kamer krijgen met hottub, dikke prima!

Hotelkamer voor komende 2 nachten dus geregeld, op naar het ontbijt. Eigenlijk gingen we op jacht naar een supermarkt en kwamen uit eindelijk in een nette buurt uit met winkelcentrum. Hier zagen we een Panera bread. Op hoop van zege! En gelukkig was dit een schot in de roos. Smaakte allemaal erg goed alleen was het voor Stephan een wat kleine portie dus die bestelde nog een keer. Maar het smaakte echt goed en gezond! Hahaha

Van de dame in het hotel hadden we folders gekregen met wat we allemaal zouden kunnen gaan doen in Nashville. Waar we gisteravond al beetje achter kwamen is dat veel dingen op zijn Amerikaans best wel stuk uit elkaar liggen. Nu zouden we de auto kunnen  pakken en overal weer parkeergeld kunnen neerleggen of de hop on hop off trolley pakken. Dus dat laatste maar gedaan. Naar een stop gereden waar ze de tickets deden verkopen buiten downtown.  En dat was een goede keuze want en het was een leuke plek en parkeren was gratis.
Eerst dus rond kijken bij Marathon Village. Een voormalige autofabriek waar nu allemaal winkels in zitten. Lekker hipster ;)
Ook zit hier Mike Wolfe's shop: Antique Archeology. Blijkbaar bekend van American Pickers. Leuke oude meuk in ieder geval!

Als we de tickets hebben gekocht voor de trolley moeten we nog even in de warmte wachten. Oh ja heb het volgens mij niet verteld maar t is hier heet! 90 fahrenheit wordt wel gehaald. Zo nu heb ik jullie meteen een rekensommetje gegeven.
De trolley ziet er uit als een oude tram maar is gewoon een omgebouwde bus. Maakt niet uit want wij zitten prima. De bestuurder van de trolley is een flinke tante die van goed eten houdt en dus bij bijna elke eetgelegenheid waar we langs komen krijgen we reviews.
We besluiten om grotendeels van het rondje eerst af te maken en er daarna pas af te stappen. Bij stop 1 moeten we er echter allemaal af en op een volgende bus op stappen. Door de warmte vinden wij het toch eerst tijd voor een ijsje. (Waar de buschauffeur natuurlijk ook over had verteld) Het ijs wordt hier volledig zelf gemaakt. Volgens mij was dit ook een Mike van wie de winkel is maar sorry als ik het verkeerd heb  onthouden. Ligt in ieder geval op Broadway aan de kant van het Hard Rock Cafe.

We lopen met onze veel te grote ijsjes richting het water en genieten in de schaduw van ons ijs en uitzicht. IJs op, terug naar de trolley. Bij de 3e stop gaan we er al weer vanaf. The Country Music Hall of Fame. Hier kun je zo ongeveer alles vinden wat met country muziek te maken heeft. Van het vroege begin tot de meest recente artiesten. We vermaken ons een paar uur hier prima met alle tentoonstellingen en activiteiten! Echt een aanrader om naar toe te gaan als je van muziek houdt, zelfs als je niet perse van country weg bent kun je je hier toch goed vermaken!
Leukste gedeelte vond ik het gedeelte wat heel interactief was en je door bepaalde activiteiten en spelletjes je een country badge kon verdienen. Zo moest je kijken welke acteurs of sporters een link hadden met country, kon je je eigen nummer inzingen en mixen etc. Uiteraard liep ik met een badge op zak naar buiten ;)

In het museum ligt ook Hatch Show Print. Dit is een drukkerij waar ze concert posters nog op de oude manier doen maken en niet met flashy printers. Meteen maar vriendinnetje geappt die dit ook tijdens haar studie heeft gedaan.

Eenmaal buiten merken we maar weer eens hoe goed airco kan werken. Gelukkig komt er vrij snel weer een trolley aan. We besluiten het rondje af te maken omdat we bang zijn dat we anders op een plek uitkomen waar geen bus meer komt. Eenmaal bij de auto rijden we zelf nog naar Centennial Parc. Hier staat het Parthenon... Nee we zijn niet snel naar Griekenland gevlogen, de gekke Amerikanen besloten dat hier ook een grote tempel moest komen. Ze zijn zelfs trots er op dat ze in Griekenland genoemd worden als werelds enige full size replica.

Na Parthenon toch nog naar even richting downtown. We hebben gisteren gezien dat Carrie Underwood in The Bridgestone Arena zou optreden. Stiekem toen al gekeken voor plekken maar dat was links achter boven in in een hoekje en konden ook niets anders kiezen. Toch maar eens the Bridgestone Arena binnen lopen. Hmm er staat een rij dus er zullen vast nog kaartjes zijn. Als we aan de beurt zijn vragen we wat nog beschikbaar is. Er blijken zelfs nog staanplaatsen beschikbaar te zijn. En er komen nu geen kosten bij die we online wel zouden hebben. Ok we doen het!!

En toen hadden we nog 1,5 om naar het hotel te gaan, douche omkleden en weer terug te gaan. En dat tijdens spitsuur. Maar... Het is gelukt!
Als de eerste band van voorprogramma bezig is gaan we eerst nog even wat eten. Man man man wat een opties om uit te kiezen. Voor ieder wat wils qua eten en drinken. Kunnen we in Nederland nog wat leren met onze broodje Unox in stadions.

Als we onze burgers met pulled pork op hebben lopen we de zaal in. De tweede artiest begint de spelen, Easton Corbin, als we ons realiseren dat we echt heel dicht bij het podium staan. Oh ja blijkbaar is "Wake me up" van Avicci dus eigenlijk van Easton Corbin. Althans dat hebben we ons laten vertellen.

Tussen het voorprogramma en Carrie zelf staat er nog een dj het publiek gek te maken. En dan is het kwart voor 9 en begint de show van, op dit moment, een van de al dan niet bekendste country zangeressen. En wat een show en wat een stem heeft die chick!
En stiekem kende we toch veel meer nummers van d'r dan dat we van te voren gedacht hadden. Dus lekker keihard meezingen!
Als je een keer de mogelijkheid hebt om d'r live te zien, vooral gaan en mij meenemen! ;)

Als het concert is afgelopen loopt de hele massa rustig naar buiten en wordt Broadway overspoelt met een golf van mensen. Gelukkig gaat dit allemaal heel relaxed en is er geen geduw of getrek.
Bij de garage waar de auto staat gaan we nog even op een stoepje zitten om mensen te kijken. Wat is dat af en toe toch heerlijk hahahaha

De navigatie begeleid ons via een tankstation (dacht even dat we weer zo'n gevalletje gingen krijgen zoals 2 jaar geleden) naar het hotel. In het hotel zijn we ondanks de adrenaline van de gave show helemaal bek af en vallen als een blok in slaap!

Morgen maar eens een dagje de natuur in!

Liefs

21-09-2016 Dag 3: Mostly highway 65S

Gelukkig vandaag iets langer kunnen slapen.
Maar vroeg genoeg wakker om meteen om 7 uur weer klaar te staan voor het ontbijtbuffet.
Vandaag staat een lange rit op de planning en daar hebben we een goede bodem voor nodig.
Met hulp van bellboy James halen we na het ontbijt alle spullen uit onze kamer.

Als we buiten komen zien we donkere wolken. Oei! Gelukkig gaan we richting het zuiden en daar zijn de voorspellingen een stuk beter.
Na een uur of 2 rijden zijn de meeste wolken dan ook achter ons gebleven, maar je krijgt wel een idee van hoe het hier kan spoken met tornado's en zo.

Via Indianapolis en Louisville en met een aantal stops om de benen te strekken/eten/shoppen in outlet/tanken, komen we tegen half 7 aan in Nashville.
We rijden meteen richting Broadway waar we, achteraf gezien, parkeren in de duurste parkeergarage. Direct achter het Rymann auditorium.. tja niet heel slim hahaha zeker niet omdat er een awardshow bezig is en een groot concert in The Bridgestone Arena. 

We staan wel meteen midden op Broadway. Een straat met allemaal restaurantjes/barretjes en winkels waar overal live muziek is te horen. We besluiten de Tin Roof in te gaan en aan de bar een hapje te eten. De band die speelt is goed en het eten ook! Na het eten willen we nog meer zien van deze straat en zijstraatjes en gaan we op ontdekkingstocht. Deze buurt heeft (vooral Broadway zelf) iets weg van Las Vegas met zoveel feestende mensen op straat. Maar met 1 groot pluspunt er bij: betere muziek ;)

Tegen een uur of 10 (whoehoee record) gaan we naar de auto en op zoek naar een hotel.
Deze vinden we in de buurt van het vliegveld. En valt jammer genoeg tegen.. Gelukkig maar voor 1 nacht betaald, morgen maar een ander hotel uitzoeken. Die zitten hier toch genoeg!

Tegen 12 uur hebben we echt een record gevestigd en lijkt het alsof we van die rot jetlag af zijn. Komt goed uit aangezien we de komende dagen nog flink wat muziek willen gaan luisteren in de barretjes!

Op het hotel na is de eerste avond Nashville al meer dan geslaagd. Wat een toffe plek! Morgen de rest hier ontdekken!

Liefs

20-09-2016 Dag 2: The Windy City

Hallo tijdsverschil! Om 4 uur waren we allebei klaar wakker. Gelukkig is er wifi dus hebben we de tijd goed omgekregen tot 7 uur. Plannen voor de dag gemaakt en dus om 7 uur ontbijten in het hotel.
Lekker uitgebreid ontbijtbuffet met voor ieder wat wils.
Bommetje vol (oeps) terug naar de kamer om de spullen voor de dag bij elkaar te zoeken. En op naar Chicago.

Het kevertje brengt ons binnen 40 minuutjes naar The Field Museum. We hebben een hele tijd geleden een documentaire gezien over de t-rex Sue. En Sue die staat in het Field Museum dus dit ging onze eerste stop worden. Het museum is een paradijs voor aardrijkskunde/biologie/geschiedenis leraren en nieuwsgierige kinderen. Ook wij hebben ons hier goed vermaakt. Zo gaaf om o.a. Sue in het echt te zien. Sue is het meest complete skelet van een T-rex ooit gevonden. Ook de rest van de Platvoet en Jurrasic Parc films was hier goed vertegenwoordigd. Na een kleine 2 uur en de voor ons meest interessante ruimtes te hebben bekeken gingen we al weer naar buiten. Chicago is calling!

Buiten kwam er net een Hop-on-hop-off bus aanrijden. En wij er meteen in gehopt.
Dit keer een bedrijf met locale gidsen op de bus die allemaal op hun eigen manier over de stad vertellen.
Eerste plek waar we er weer vanaf gaan is de Navy Pier. Na de hele pier aan de buiten kant te zijn afgelopen en we z op iets hebben van is dit het nou? Zien we dat er toch een mogelijkheid is om naar binnen te gaan. Maar eerlijk? Ook hier hebben we iets van is dit het nou?
Inmiddels is het wel tijd om te gaan lunchen. Dus op het terras van Bubba Gump (in de voormalige achtertuin van Oprah Winfrey ;) ) eten we onze lunch.
Na de lunch even afkoelen bij de fontein en vervolgens weer met de bus verder.

Volgende stop is The Magnificent Mile oftewel: Shoppen! Heel veel shoppen doen we niet maar ben wel geslaagd voor mijn eerste spullen bij Sephora! Als jullie nog iets nodig hebben laat maar weten, dan heb ik nog een reden om een Sephora te bezoeken hahaha.
Na nog een paar shops komen we al bij de volgende stop van de bus uit. Hier wachten we op de volgende bus. Tijdens het wachten wijst een van de verkopers van buskaartjes op het gebouw waarbij we staan. Dit was een van de voormalige waterpompen waar vroeger iedereen water ging halen. En wat dan mooi is meegenomen hier mag je gratis naar binnen om te kijken. Even snel binnen spieken, waar je nu veel grote buizen ziet lopen. Er gebeurt wel nog wel iets met water maar dat wordt nu naar de mensen toegepompt en hoeven ze niet meer met emmertjes op te halen.
Als we weer buiten staan komt de bus al aan rijden. In de bus wordt verteld over een kerkje en dit ziet er ook erg mooi uit dus hop de volgende stop er al weer af.
Eerst even wat gaan drinken en wat een pech er zit een Cheesecake Factory! Dus met een Sprite Zero samen een stuk Cheesecake delen.

Dat kerkje? Ehh ja daar zijn we niet meer in geweest. Oeps. Als we weer de bus in stappen hebben we een ontzettend leuke gids. Deze knul lijkt een combi tussen Chris Rock en Igor (jaja de enige echte dj Icl0) qua doen en misschien ook wel qua uiterlijk ;). Flink moeten lachen om deze knul die ook veel interessante feitjes wist te vertellen over de stad. Als hij uiteindelijk wisselt met een andere gids is dit ook beetje jammer.

Laatse punt waar we willen afstappen is het Millennium Parc. Hier staat/ligt The Bean. Als je Chicago op zoekt op Google en je kijkt bij de afbeeldingen zie je dit kunstwerk altijd er bij staan. In het Millennium Parc staan nog meer kunstwerken, waaronder 2 grote watervalzuilen met video projectie van gezichten. 1 keer in de 15 minuten tuiten de gezichten hun lippen en spuiten hier water uit. Als we doorlopen komen we bij The Bean. Eerst denk je ja waarom zou ik foto maken iedereen doet dat. Maar uiteindelijk sta je net als de rest van de mensen jezelf te zoeken in The Bean om een foto te maken.

Vanuit de bus hadden we nog een aantal winkels gezien om de hoek bij Millennium Parc en daar gingen we dan ook nog even een kijkje nemen. Het enige waar we met een tasje naar buiten liepen was Garrets Popcorn. Heel bekend in Chicago blijkbaar, we hadden coupons gekregen voor een sample zakje. In de sample zakjes ging de mix van caramel en Cheesecake popcorn. Klinkt niet lekker, was ook niet heel erg lekker. Wel lekker was het kleine zakje buttery popcorn wat ik zelf nog had gekocht.

De bussen van de bustour zouden om 5 uur aan de laatste ronde beginnen. En de avond tour zou niet meer naar The Field Museum gaan. 5 uur was het allang geweest en dus gingen we er vanuit dat we zelf terug zouden lopen of een taxi pakken. Dan ook maar iets eten als we toch geen tijdstip meer hadden waar we ons aan zouden moeten houden. Maar eigenlijk kwamen we niet echt iets tegen van ja daar hebben we zin in! Vervolgens komen we na een tijd rondgelopen te hebben weer in de buurt van de busstop waar we er de laatste keer waren af gegaan. En daar kwam net een bus aan, toch maar even vragen. En ja hoor we hadden geluk dit was de laatste bus die nog die kant op zou gaan!

Tegen half 7 kwamen we in de buurt van het museum, maar bij 1 stop eerder zien we een hotdog kraam en mooi uitzicht. Toch hier maar al uitgestapt voor avond eten met een mooi uitzicht op de skyline van Chicago.
Werden omringd door stelletjes op hun 1e date, een fotoshoot, hardlopers en veel heeeeeel veel Pokémon spelers ;)

Als de zon lang en breed onder is en we ook al tijdje van alle lampjes in de skyline hebben kunnen genieten is het tijd om naar de auto te gaan. Gelukkig hebben we de garage en auto in 1 keer kunnen vinden.

Binnen half uur zijn we alweer bij ons hotel en zijn toch echt weer heel erg moe. Leuk die goede voornemens maar ook nu hebben we het geen half 10 zien worden. Net getrouwd en nu al bejaarden ;)

Morgen staat lange rit op de planning, of naja we kijken wel hoe ver we komen. In ieder geval richting Nashville!

Liefs

19-09-2016 Dag 1: Hello U.S.A!

Nu is het echt zo ver we mogen!! Na een onrustige  (denk door het enthousiasme over de vakantie) nacht slapen met fantastisch uitzicht, om 8 uur rustig aan opstaan.
Na een snelle douche en wat eten lopen we op ons dooie gemak naar de balies om de tassen in te checken.
Dit keer al het praatje van heb je zelf je koffer ingepakt, ben je er steeds bij geweest, wat ga je doen etc. al in de wachtrij voor het koffers/tassen afgeven. Vorige keer was dit nog bij de gate.

Zware tassen afgegeven en met alleen de trouwkleding en 1 tasje met belangrijke spullen de rest van het hele security gebeuren door. Wel interessant om te zien dat, sinds ik aantal jaar geleden voor het eerst vloog via Schiphol, er best wel wat is veranderd bij de handbagage controle.
Van recht toe recht aan stalen banden, naar balies die uit de Hema of Bijenkorf konden komen.

Dit keer geen onnodig gehang in de taxfree shops, maar nog even wat eten en dan rustig naar de gate.
Eigenlijk gaat vandaag zoals de hele afgelopen week. Vrij relaxed!
Enige min puntje: kom er bij de gate achter dat ik alle reisgidsen thuis ben vergeten..Tja ze stonden ook niet op mijn paklijst. Heel dom!

De vlucht verliep soepel. Gelukkig mochten we de trouwkleding bij de stewardessen ophangen. En zoals altijd kijken de stewardessen met medelijden naar Stephan. Maja wij vertikken om heel veel geld extra uit te geven tijdens het boeken van de vliegtickets. Of nou ja dat is dan altijd zo ver van te voren dat je denkt ahhh dat kan toch wel! Het fijne dit keer is wel dat we na Chicago niet nog door moeten op een volgende vlucht!

In Chicago loopt het gedeelte bij de douane ook al soepel. Na zelf de eerste dingen te mogen regelen aan een automaat, gaan we naar een douanebeambte. Waar 9 van de 10 van deze mannen extreem serieus zijn, kon bij die van ons wel een lachje af. Sterker nog bij degene naast hem ook als die onze kleding hoezen ziet!
Leuke start in The States!

Na een korte pitstop op toilet en wat kleins te eten gaan we opzoek naar de transferbus van budget.
Bij budget krijgen we te horen dat er geen Ford Mustang is. Ok nou dan iets vergelijkbaars? Een Volkswagen Beetle...
Er was echt niets anders beschikbaar en met een graad of 30 buiten wilden we toch echt een cabrio.
Stephan zijn mannelijkheid aan de kant en ik kan eindelijk de droom in vervulling laten gaan die ik had op mijn 18e ;) (toen wilde ik of een mini cooper of een vw beetle)
Als we willen kunnen we wel later deze week komen kijken of er dan wel nog iets "stoerders" beschikbaar is.

Buiten staat onze heel mannelijke baby blauwe vw beetle al klaar.
Gelukkig hebben we dus dit keer met voorbedachte raden tassen in plaats van koffers mee genomen. Want deze passen wel in de "kofferbak".

Het verschil tussen navigatie huren bij de auto of er zelf een kopen was zo groot dat we nog een navigatie moesten aanschaffen. Maar zie maar een winkel te vinden zonder navigatie op een plek waar je niet bekend bent.
De instructies van de knul bij budget hadden niet echt geholpen, dus dan maar een willekeurige wijk in (jep niet heel slim in een stad als Chicago). Bij de CVS (een soort kruidvat en apotheek in een) even gevraagd of zij nog tips hadden. En deze meneer kwam met duidelijkere tips.
De Amerikaanse versie van Maxwell gevonden en ook de Tomtom was snel binnen.

Volgende stop een supermarkt, deze was stuk makkelijker nu te vinden dankzij de navigatie. In de Walmart maar meteen naar de koelboxen gelopen. Vervolgens nog de rest van spullen die we nodig hadden in geslagen.

We waren eerst van plan om Chicago zelf in te gaan, maar door de opkomende vermoeidheid besluiten we toch maar al richting het hotel te gaan. We verlaten Illinois en rijden Indiana in richting East Chicago.
Bij het hotel meteen gebruik gemaakt van valetparking met onze beatle.
Ook hier weer snel in gecheckt en met een bellboy die onze spullen meesleept naar de kamer. En hallo Amerikaanse hotelkamers! Weer een fijne balzaal tot onze beschikking.
Snel opfrissen en op zoek naar eten.

Na een klein rondje door het hotel bij de sportsbar beland voor de eerste burger van de vakantie. Deze gaat er goed in al moet ik wel weer wennen dat je als je halverwege het eten bent al de rekening op tafel krijgt gesmeten. En dat het bord van Stephan al meteen wordt weg gepakt als hij klaar is. Maar dat is gewoon even wennen ;)

We besluiten om even een kijkje te gaan nemen in het Casino, maar we besluiten net zo snel weer om ons om te draaien. Ja koekkoek waarom nu in een crappy casino hangen als we straks in Vegas zijn.

Op de kamer is het vechten tegen de slaap. Dit gevecht verliezen we jammer genoeg sneller dan gehoopt en rond half 10 is bij ons allebei het licht al uitgegaan.

Op naar morgen! Op naar Chicago!

Liefs

P.s. Met de foto's lijkt het nog niet helemaal te lukken! Sorry voor de live verslag volgers. Ik ga het proberen te fixen!

18-09-2016 Dag 0: Met de felicitaties van het management.

Wow wow wow wat een dag was het de 16e!!!
Ik had verteld dat ik een samenvatting zou gaan geven maar ehhh zou niet weten hoe ik zoveel mooie dingen in een kort verhaal kan krijgen. Het was in ieder geval nog leuker, beter, mooier en specialer dan we hadden durven dromen.

Maja dan ben je getrouwd en na de hele tent te hebben afgebroken (letterlijk en figuurlijk hahah) is het tijd voor de Huwelijksreis!

Het hotel hadden we al geboekt dat zou het Hilton hotel met airport view kamer worden. Omdat hier niet zo'n park/sleep/fly optie bij zat moest over het vervoer even worden nagedacht. Los parkeren is natuurlijk ook niet altijd even handig.
Stephan de trein hater kwam toch met het idee om met de trein te gaan.
Dus nadat we vanochtend achter kwamen dat Hema weer dagkaarten hadden was dat ook geregeld.

Of nou ja eerst tassen inpakken en wachten tot de Hema om 12 open gaat. Snel nog naar pap en mam de vouchers verzilveren en niet geheel onbelangrijk de hoes voor mijn trouwjurk ophalen.

En dan sta je vervolgens met 2 grote tassen en je trouwkleding in hoezen op het station.
Na een paar uurtjes (bijna 3 ipv 2 uurtjes later, dankzij fijne werkzaamheden en businzet, stonden we op Schiphol Plaza. En nog geen 10 minuten later in de grote lobby van het Hilton hotel. Na het inchecken komen we op de kamer en deze blijkt best tegen te vallen (als in ipv airport view hadden we bouwput view). Toch maar even terug naar de balie om te vragen of er niet nog een andere kamer beschikbaar was. We hadden voor de start van onze huwelijksreis toch een ander uitzicht in gedachte toen we deze boekten. Christy  (ja wij mogen Christy zeggen) verontschuldigde zich namens het hotel en gaf ons meteen een andere kamer.
Jaaaa dit was de kamer die we op het plaatje hadden gezien inclusief bijbehorend uitzicht.
Na 5 minuten hoorden we geklop op de deur "roomservice", we kijken elkaar aan van huh we hebben toch niets besteld.
Staan daar 2 mannen met petit fours en champagne aan de deur.
Met de felicitaties van het management wisten ze ons te vertellen. Weer 2 minuten later werd nog het bij behorende handgeschreven kaartje bezorgd.

Wat een start!

Omdat op schiphol plaza een grote Albert Heijn zit besloten we om daar naar toe te wandelen voor avond eten te zoeken.
Met onder andere  verse sushi (en champagne natuurlijk) belanden we voor de tv. Hoe romantisch ;)

Nu nog even lekker relaxen en onder het genot van een glaasje bubbels in bad dit verslagje typen wat onnodig lang is geworden. Want ja echt iets interessant is er niet gebeurd :p

Ik gok dat de komende dagen het weer iets interessanter gaat worden. Morgen om 8 uur opstaan en richting de vertrekhal. En dan om 11:05 de lucht in richting Chicago!!

Hey ho let's go!

Liefs!

P.s. foto's hebben jullie nog van me tegoed want de app loopt vast elke keer als ik foto's er bij wil doen.